Palumeu (14/8 tm 18/8)

Van 14 tm 18 augustus zijn we naar Palumeu geweest. Marja is toch maar meegegaan, ondanks het feit dat ze het eerst niet zag zitten vanwege de enge beesten etc.. Maar ja, geef toe, wie kan er nu een week zonder mij?!
Anyway, maandagochtend per vliegtuig (DeHavilland twin-otter) naar Palumeu gevlogen. Belevenis op zich, halen we het wel of halen we het niet. Na een bruuske landing op de airstrip van Palumeu werden we direct ontvangen met een warme maaltijd, terwijl gids Rodney ons uitlegde wat we de komende week zouden gaan doen. Daarna naar de lodge, huisjes op neuten, verdeeld in twee onderkomens met per onderkomen twee bedden met klamboe (absoluut nodig!), een badkamer met toilet en een balkon.

Na installatie van alle kleren etc. werden we direct getracteerd op een boottocht naar een eilandje, waar gezwommen kon worden. Het animo was eerst niet erg groot, ondanks de warmte. Wellicht door de verhalen over piranha's. Maar ja, als er een schaap over de dam is volgen er meer. Na mijn opmerking Vrouwen en kinderen eerst verschenen er geen piranha's, zodat ik zelf ook veilig het water in kon! Slechts 1 vogelspin ontdekt, te hoog om mee te nemen.

Palumeu ligt in het gebied van de Wayana en Trio (one, two trio?) indianen. De eerste dag hebben we met de gids een wandeling gemaakt door het dorp, maar fotograferen en/of filmen wordt niet erg op prijs gesteld. Logisch ook eigenlijk, het is geen dierentuin maar de werkelijke leefomgeving van deze mensen. Zouden we zelf ook niet leuk vinden!

De tweede dag hoorde ik 's ochtends 6 uur gestommel voor de deur. Ik hoopte een kwatta- of brulaap te zien, maar zag alleen een indiaan wegsluipen die voor elk huisje een dienblad met koffie, thee en warm water had neergezet. Dat is nog eens service midden in de tropen! Standaard om 8 uur ontbijt (riant mag ik wel zeggen), om 9 uur begonnen de activiteiten voor die dag.

Deze tweede dag zijn we naar Poti-Hill geweest. Een behoorlijk lange wandeling dwars door de jungle. Niet iedereen in het gezelschap trok het makkelijk, maar uiteindelijk is toch iedereen meegekomen. Helaas, waarschijnlijk vanwege de grootte van de groep, hebben we niet veel dieren gezien. Een paar brulapen, ijsvogels (jawel!), toekans en heel in de verte ara's. Onze komst werd continue aangekondigd door de bospolitie, een benaming voor een heel vervelend vogeltje dat bij het minste geringste geluid de hele buurt waarschuwt. Aan het einde van de wandeling bereikten we Poti-Hill, een 300 meter hoog gebergte dat beklommen moest worden. Viel niet mee. Vanaf dit punt hadden we prachtig uitzicht op de jungle en het KasiKasimagebergte, met de klemtoon op de tweede 'Ka'. Weer terug, in de boot.

De derde dag gingen we naar de soela's (stroomversnellingen). Marja ging niet mee, maar hielp twee van de overige gasten met het leren van zeefdrukken op een basisschool in het dorp. Deze twee dames wilden het zeefdrukken uitdragen in Suriname, om de bewoners bekend te maken met deze techniek.

De soela's waren schitterend. Eerst zijn we een paar uur gebleven bij een kleine soela, Daar uitbundig gegeten, gevist en gezwommen (althans, totdat er een grote piranha was gevangen door onze gids). Aan het einde van de dag naar een werkelijk schitterende soela gevaren, waar de bootsman met een joekel van een haak een Ajumara (grote zwarte roofvis met een maximale lengte van 1 meter 30) ving. De andere bootsman kon er ook wat van: Met een lange, dikke lijn, een grote haak en kippenvel ving hij de ene na de andere piranha. Als hij de piranha's binnenhaalde zag je de andere piranha's er al op afschieten, dus als je niet snel genoeg was haalde je alleen maar een piranha-graat omhoog! Vanaf deze soela zijn we direct teruggekeerd naar ons basiskamp. Met een enorme houten kont door de oncomfortabele koreaal het avondeten genuttigd.

Donderdag. Michel was gisteravond doodziek. De hele dag zonder petje staan vissen (ondanks herhaaldelijke waarschuwingen door mij). Hij heeft veel geslapen, had hoge koorts en hoofdpijn. Hier onderscheid je de echte mannen van de watjes! Nou ja, ik voelde mezelf eigenlijk ook niet echt super, maar kan waarschijnlijk iets meer hebben. Na een hoop paracetamol, bedrust en drinken was hij er weer snel bovenop. Claudia is vandaag helemaal opgewonden. Er zou een zeefdruksessie voor geinteresseerden zijn. Alle tripjes die dag voor Claudia had ze al gecancelled. Marja is even meegegaan met een boswandeling met als thema natuurlijke medicijnen, waarbij werd verteld over de medicinale werking van diverse planten. Ze heeft spinnen, ara's en een schorpioen gezien. Een aantal gasten , waaronder Michel en ik, hadden een locale gids ingehuurd om een 'stille' tocht door de jungle te maken, in de hoop meer dieren te zien. Na eindeloos gebagger door prut, struikelend over wortels en gladde bladeren bereikten we een riviertje. Zonder ook maar 1 beest te zien. Het enige was een toekan, net geschoten door een jager die we tegenkwamen. Na wat gezoek onder boomstammen vond ik een enorme pad, bij ons de Goliath-pad genoemd. Eet muizen etc., een monster van een beest. Een van de 'avonturiers' wilde nog verder de jungle in, de rest had het wel gezien. Terug naar het basiskamp dus!

Daar aangekomen bekeken hoe de locale jongens uit het dorp figuren tekenden en knipten voor het zeefdrukken. Vrouwen zagen we niet (jammer!). Ik moet zeggen dat de boys wel erg artistiek waren. Later die dag kwamen ze terug (waarschijnlijk na hun middagdutje) met een T-shirt, waar hun eigen ontwerp op werd gedrukt. Erg leuk om te zien.

Het einde van Palumeu werd 's avonds afgesloten met een kampvuur. Ik heb de gids maar geholpen met het hakken van hout, het was zo warm dat-ie anders misschien bezweken was. Moppentappend, verhalen vertellend en bier drinkend hebben we de avond doorgebracht.

De laatste dag! Na het reeds genoemde bakkie prut en ontbijt werden we door de gids meegevoerd door het dorp. Diverse mannen en vrouwen lieten ons in traditionele klederdracht kennismaken met vaardigheden als het maken van pijl en boog, weven van katoen en het maken van muziek. Na toestemming (per persoon) hebben we toch een aantal foto's kunnen maken. De wandeling werd afgesloten met een bezoek aan een souvenirwinkeltje, veel kettingen en houtsnijwerk. Erg leuk.

Hetzelfde vliegtuig kwam ons weer ophalen, en na een uurtje vliegen waren we weer in het drukke Paramaribo, vies, bezweet en uitgeput. Maar het was de moeite waard!!!